Rozdział 4 - „To jego siostra, idioto”

Zapraszam Was na kolejny rozdział - które w ostatnim czasie piszę doprawdy ekspresowo:)

Rozdział 4

„To jego siostra, idioto”

 Hermiona wróciła na sztywnych nogach do swojego przedziału. Była blada i zaskoczona.

 – Co się stało? – zdenerwowała się Ginny, widząc minę przyjaciółki.

 – Rozmawiałam… z Malfoy’em – odparła cicho brunetka.

 – Co ten śmieć ci zrobił?! – Ron zerwał się z miejsca; jego twarz poczerwieniała z wściekłości. – Jak go tylko zobaczę…!

 – Ron – warknęła Hermiona. – Między innymi zapytałam go kim jest ta blondynka. Powiedział, że to ma być niespodzianka. I wyszedł.

 – Ciekawe… – mruknął pod nosem Harry.

 – Jak go tylko zobaczę to mu łeb oderwę – sarknął pod nosem Weasley.

 – O, Ron, masz okazję – uśmiechnęła się Luna, patrząc na korytarz.

 Szedł tamtędy Draco z Blaisem. Za nimi – z nosem w książce – szła ta blondynka, łudząco podobna do Malfoy’a.

***

 W końcu dotarli do Hogsmeade. Dwójka prefektów naczelnych – wypadło na Hermionę i Parvati – miało odprowadzić pierwszoroczniaki do łódek, a także im towarzyszyć. Obie dziewczyny były zawiedzione.

 Dwie ciemnowłose uczennice Hogwartu szły niespiesznym krokiem, co chwila krzycząc na dzieciaki, aby się uspokoiły i pilnowały się grupy.

 Nagle znikąd wyrósł przed nimi Draco, który miał przyklejony do twarzy swój firmowy, łobuzerski uśmiech.

 Parvati i większość dziewczynek z pierwszego roku westchnęła głośno – z zachwytu. Z kolei Hermiona mlasnęła z przekąsem. Wstydziła się ich rozmowy w toalecie.

 – Czego tu chcesz, Malfoy? – zapytała Gryfonka.

 – Chciałbym pomóc kochanej – tu posłał Patil uśmiech – przyjaciółce po fachu i wyręczyć ją z tego nudnego obowiązku. Zgodzisz się, kochaniutka? – Draco zbliżył się do Krukonki, obezwładniając ją swoim zapachem i wyglądem.

 – Oczywiście, że tak, Draco – uśmiechnęła się czarująco Parvati, co nie zrobiła na Ślizgonie żadnego wrażenia. On chciał zobaczyć taką samą reakcję, ale innej osoby…

 W końcu Draco i Hermiona szli ramię w ramię, prowadząc za sobą dzieci pierwszego roku – oczarowane nim dziewczynki i oczarowani nią chłopcy.

 Hagrid przywitał się ciepło z Hermioną, a Dracona nawet nie raczył obdarzyć spojrzeniem. Wspólnie z Gryfonką załadował dzieci na pokład łódek, a Draco i Hermiona wsiedli do własnej.

 – Dlaczego chciałeś zastąpić Parvati? – zapytała brunetka.

 Malfoy zignorował jej pytanie.

 – Namyśliłaś się już?

 – Nie – odpowiedziała rzeczowo pani prefekt naczelna, z zamiarem nie odzywania się do Ślizgona.

 Nie wymienili ze sobą ani jednego słowa ani spojrzenia więcej. Wysiedli z łodzi w ciszy i w ciszy zaprowadzili dzieciaki przed Wielką Salę.

 Draco wkroczył do Sali, która wyglądała tak jak zawsze – sufit ukazywał to, co działo się na niebie, a w pomieszczeniu ustawione było pięć stołów – dla Gryffindor’u, Slytherin’u, Hufflepuff’u, Ravenclaw’u i nauczycieli.

 Ale czegoś brakowało; Dumbledore’a, Snape’a… Duszy tej szkoły już nie było.

 Chłopak westchnął i skierował się do – pustego jeszcze – stołu Ślizgonów, zajmując dodatkowo dwa miejsca; dla Blaise’a i dla Ariany, która dołączy do nich (na pewno!) po Ceremonii.

 Minęło kilkanaście minut i nagle do Wielkiej Sali wlało się stado nastolatków – wszyscy roześmiani, szczęśliwi swoim widokiem po wakacjach.

 Draco szybko zauważył mulata, który energicznie machał w jego kierunku. Zaczął biec. Oczywiście – podłoga była śliska i Blaise przewrócił się na oczach całej szkoły, ale szybko wstał i usiadł koło swojego przyjaciela, nie zwracając na to, że zrobił z siebie głupka, uwagi.

 – Nie mogę się doczekać, aż Zbuntowana zostanie przydzielona do Slytherin’u! – ucieszył się Zabini.

 – Ja też – odparł mu równie energicznie blondyn.

***

 Przy stole Gryfonów trwało poruszenie – wszyscy widzieli jak Ślizgon się przewrócił i teraz próbowali sprawić mu przykrość, śmiejąc się z niego.

 Oczywiście, Hermiona zauważyła, że Blaise nie ma najmniejszego pojęcia, że Gryfoni sobie z niego żartują; przez co sami zachowywali się jak durnie.

 – Ej – mruknął Harry. – Nie ma tej blondyny przy Malfoy’u i Blaisie.

 – No i? – warknął Ron, zirytowany, że bliznowaty użył imienia mulata. – Zresztą, co się tak interesujesz tą dziewczyną? Pewnie i tak jest dziwką Malfoy’a.

 – Nie mów tak – syknęła Hermiona.

 – Dlaczego nie? Bo Malfoy ma dobre serduszko? A może zaczniesz do niego mówić DRACO? Hm, co wy właściwie robiliście w tej łazience?...

 – Ron, przestań – Hermiona była całkowicie opanowana i przybrała postawę zimnego wyrafinowania. Dotknęły ją słowa rudzielca, ale nie zamierzała tego pokazywać. A już na pewno nie Weasley’owi. – Nigdy nie mów na żadną dziewczynę „dziwka”. Ani nigdy nie sugeruj jej czegoś obleśnego, co na pewno chciałbyś zobaczyć na żywo.

 Ron zrobił się czerwony z wściekłości, ale Hermiona już nie zwracała na niego uwagi. Zauważyła w tłumie pierwszorocznych wysoką, blondwłosą dziewczynę o zimnym spojrzeniu, która zatrzymała wzrok na brunetce.

 – Harry, patrz – szepnęła do przyjaciela. – To ona – pokazała nieznajomą głową.

 – Czyli nowa – podsumował bliznowaty.

 Gwar i śmiech panował w Wielkiej Sali, ale uciszył ich gest McGonagall, która przemówiła:

 – To nowy rok, dla niektórych powtórzenie siódmego, którzy – przez panującą wówczas wojnę – nie mogli napisać owutemów. Życzę im powodzenia i wytrwałości w postanowieniu oraz nauce.

 Jak wiecie, Lord Voldemort został pokonany. Możemy spokojnie spać i normalnie funkcjonować, ponieważ aurorzy zajęli się wyłapywaniem pozostałych śmierciożerców i zsyłaniem ich do Azkabanu.

 Teraz przydzielimy naszych nowych uczniów do przynależnych im domów oraz zostaną rozdane plany zajęć. Zacznijmy więc!

 McGonagall wyczarowała stołek i zdjęła z podium Tiarę. Mali, wystraszeni jedenastolatkowie siadali na stołku, aby czapka mogła wykrzyczeć nazwę któregoś domu – po każdym krzyku słychać było szmer oklasków, zazwyczaj wydobywający się z wymienionego domu.

 Nadeszła chwila na blondynkę. Harry i Hermiona spięli się i czekali, zaciekawieni.

 – Ariana Charlotte Malfoy! – powiedziała dyrektorka, wywołując nieznajomą.

 – Czy ja dobrze usłyszałem? – otworzył usta Ron, zaskoczony. – MALFOY? Malfoy się ożenił?!

 – To jego siostra, idioto – warknęła Ginny.

 Ron spiorunował Weasley’ównę wzrokiem, ale zamilkł.

 Harry przyglądał się oczarowany Arianie. Była śliczna. Ale jego fantazje o niej zniszczył skrzekliwy głos Tiary:

 – SLYTHERIN!

***

 Ariana ruszyła sztywno w kierunku swojego brata i Blaise’a. Była zadowolona z siebie – ze swojego charakteru – że trafiła do Slytherin’u. Właśnie jako uczennica tego domu pojawiała się w swoich snach, myślach i marzeniach.

 – Gratuluję – uśmiechnął się szeroko Draco, przytulając blondynkę.

 Dziewczyna uśmiechnęła się blado i spojrzała w stronę stołu Gryfonów. Jej wzrok spoczął na Harry’m, który także się w nią wpatrywał.

 Blaise zauważył tą – jakże palącą – wymianę spojrzeń i, żeby ją przerwać, podniósł Arianę w powietrze, obracając się kilka razy wokół własnej osi.

 Bliznowaty szybko spuścił wzrok, czując się przyłapany na gorącym uczynku.

 Hermiona zauważyła to samo, co mulat. Po chwili ona i Draco grali w grę na spojrzenia – „kto szybciej spuści wzrok”. W końcu brunetka wygrała, bo Malfoy – z łobuzerskim uśmiechem na twarzy – musiał się odwrócić w stronę towarzystwa; można by rzec, że był zmuszony, bo Ariana w kółko powtarzała jego imię. Hermiona poczuła narastającą sympatię do tej dziewczyny. Ona wiedziała, że grają w tą grę i pragnęła, aby to Gryfonka ją wygrała.

***

 Słońce powoli wschodziło, a Ariana przyglądała się pomarańczowym smugom, przebijającym się przez mętną wodę jeziora. Blondynka była w pełni przygotowana na nadchodzący dzień – ubrała się w kraciastą, żółtą minispódniczkę, biały, obcisły T-shirt i neonowe żółte szpilki. Na to wszystko była zmuszona narzucić rozpiętą szatę Slytherin’u.

 Ariana spakowała się już wieczorem, po imprezie powitalnej. Nie mogła się doczekać lekcji. Wiedziała, że wygląda seksownie i zachwyci wszystkich nie tylko ubiorem, ale także i wiedzą.

 Nastolatka siadła na parapecie i zatopiła się w lekturze francuskiej powieści. Nie miała pojęcia, że jedna dziewczyna podobnie wita nadchodzący rok szkolny.

***

 Hermiona Granger przyglądała się wschodzącemu słońcu, wznoszącym się niespiesznie nad jezioro i błonie, na które rzucało pomarańczowe smugi światła.

 Nastolatka była przygotowana na zajęcia od co najmniej godziny – kiedy się obudziła było jeszcze ciemno.

 Dziewczyna miała na sobie sukienkę do kolan. Była różowa i od pasa w dół rozkloszowana. Hermiona miała rozpuszczone włosy, które ścięła do ramion w wakacje. Urocze loki.

 Na nogach miała czarne, krótkie tenisówki. Szata Gryffindor’u była rozpięta, nastolatka nie była nawet pewna czy ją zapnie.

***

 Zbliżała się ósma, czyli pora śniadania, kiedy Ariana zeszła do Pokoju Wspólnego. Draco i Blaise już na nią czekali; zniecierpliwieni.

 Mulat cicho zagwizdał na jej widok, a pozostała część męska wpatrywała się w blondynkę jak w obrazek, na co dziewczyna zachichotała.

 – Jak ty się ubrałaś? – syknął Draco, zirytowany zachowaniem o kilka minut młodszej siostry.

 – Seksownie – odparła Ariana, wzruszając ramionami. – Idziecie na to śniadanie czy nie? – Malfoy’ówna stała już w wyjściu, stukając obcasem.

 – Idziemy – mruknął niezadowolony blondyn.

 Idąc przez korytarze, Ariana wywoływała falę zachwytu. Właściwie nie tylko ona – Hermiona Jean Granger też.

__________________________________________________

czytasz = komentujesz

Buziaki, 

-ceilene